We begonnen zoals gewoonlijk met het koffie drinken en voorbereiden van het programma voor de week erop. Afgesproken werd dat de begeleiding de organisatie van het programma zou doen, dus we konden ons gaan richten op het slopen van de aanhanger.
Nadat het gereedschap was uitgedeeld gingen we aan de slag. Langzaam kwamen we erachter dat de aanhanger toch meer verrot was dan we gedacht hadden. Er was bijna geen moertje dat draaien wilde, en bovendien draaiden de koppen van de hier gebruikte slotbouten ook nog mee. Nadat we aan het klungelen waren geweest kwamen we toch achter een goede oplossing: we konden de boutjes ook doorknippen met een knijptang. Goed voor ons, maar toch een slecht teken. Om de zijkanten helemaal los te kunnen maken moesten we het wiel er ook nog afdraaien. Nadat de zijkanten eenmaal los gemaakt waren, konden we hem helemaal slopen.
We hebben wel ontdekt dat het wellicht verstandiger is om het opknappen van de aanhanger de volgende keer met een paar personen te doen en niet met de hele groep, omdat niet iedereen kon helpen. We staan elkaar gewoon in de weg.
Wat er mis ging:
- We hebben met teveel personen tegelijk aan de aanhanger gewerkt, zodat we elkaar in de weg stonden.
- Doordat de aanhanger niet in de grote zaal pastte moesten we buiten aan het werk. Doordat het regende was dat geen succes. Wellicht helpt een zeiltje daar de volgende keer wel bij.
- Er was geen alternatief programma voor mensen die niks konden doen. Daardoor stonden sommigen zich te vervelen.
Wist u dat?:
- Aanhangers best verrot kunnen zijn?
- Dit wel handig is, omdat je dan met je stalen neus kunt slopen?
- Je daar echt wel stalen neuzen voor moet hebben?
- De rowans nu een platte wagen hebben?
- De stam weer actief wordt?
- De rowans daar gemengde gevoelens bij hebben
- Dit voornamelijk komt omdat de rowans in het vervolg eerder naar huis moeten?